De Standaard, 17 juli 1999
Een artikel in de Weekendkrant van 17 & 18 juli 1999 in 'De Standaard' "Tijdens het seizoen komen we elkaar wel eens tegen", zegt Marie-Christine Plaetevoet van ijssalon IJsbeer in De Panne droogjes, "wel 's nachts". Overdag hebben Marie-Christine en haar gezin het te druk met ijs draaien en verkopen. Wat meer dan vijf jaar geleden begon onder de parasol op de dijk, is nu een zaak met een filiaal en 63 smaken ijs. In vijf jaar is de ijskennis van Marie-Christine Plaetevoet er flink op vooruit gegaan. Dat eerste jaar, toen ze met haar ijsbak onder de parasol bij de fietsenverhuurzaak van haar man stond, kocht ze noodgedwongen industrieel vervaardigd ijs. "Voorzichtig begonnen, maar ik heb nooit genoeg hé", zegt ze. Daarom begon ze zelf het ijs te maken en kocht ze almaar meer machines om de produktie op te drijven. Smaken als Nutella, Mango, Plumcake, Tirmasu, cappuccino en nougat behoren tot de mogelijkheden. IJs staat of valt met goede, verse ingrediënten. "En proper materiaal", voegt Marie Christine er aan toe. "Je zult mij ergens anders nooit zien softijs zien eten. Ik weet hoeveel vuil zich in de onderdelen van de machines kan opstapelen. Daarom wordt hier iedere avond geschrobd en gepoetst tot ze brandschoon zijn. We controleren ze met bacteriestickers. Niet goed is herbeginnen". Iedere morgen trekt haar zoon Davy (19), die intussen voltijds in de zaak meedraait, naar De Moeren om er verse melk te halen. Pasteuriseren doet hij zelf. Nog diezelfde dag wordt de melk tot ijs verwerkt in een ruimte die voldoet aan alle hygiënische normen: witte tegels, veel inox en in de hoek een enorme vrieskast die het ijs in een half uur van -3°C naar -30° brengt. Die extreme temperatuur is nodig, zegt Marie-Christine. "Aangezien we twee zaken hebben, elk aan een uiteinde van de dijk, moet het ijs 's morgens vervoerd. In de diepvries wordt het ijs dan op -13°C gebracht, de ideale scheptemperatuur. Heel belangrijk zijn de juiste verhoudingen. Te veel of te weinig suiker kan de schepbaarheid flink beïnvloeden". De ijsmachine waarover IJsbeer beschikt, zijn van het merk Carpigiani, zowat de Mercedes onder de ijsmachines. Want hoe korter de draaitijd, hoe fijner de structuur van het ijs, hoe minder lucht erin zit en hoe aangenamer de smaak. In vergelijking met industrieel ijs, is het ambachtelijk gemaakte ijs daarom ook veel zwaarder. Industrieel ijs weegt 500 gram per liter. Zelfgemaakt ijs haalt 900 gram. Ook in ijs zijn er trends en modes. Om de rol niet te lossen gaat Marie-Christine geregeld naar de grote beurzen van Rimini en Langarone in Italië. Enkele honderden soorten ijs passeren daar de revue. Je kunt het zo gek niet bedenken of het betaat: wortel-, selder- of zalmijs. "Aan die samekn begin ik hier niet, die zijn meer als tussengerecht bedoeld. Of ze echt lekker zijn? Tja...". Ook het assortiment van Marie-Christine verandert voortdurend. Nieuw dit jaar zijn de smaken lychee, rabarber, pruimen en ijs met witte chocolade en gepofte rijst. "Ik moet er zelf ook een beetje zin in hebben. Anijs lust ik zelf ook niet graag, dus die vliegt er dit jaar uit. Je kan zeggen dat alle fruitsoorten het goed doen." De Italiaanse consument is een andere fijnproever dan de Belg, die heeft het graag romiger. De Italianen hebben het meer voor waterachtige soorten. Maar de specialiteiten druppelen wel van hinder naar hier door. Gloednieuw zijn de ijscocktails, een hartiger versie van het Amerikaanse ijswater. "Wanneer je gespecialiseerd bent, komen de mensen op de nieuwigheden af. Sommigen passeren drie uur later na hun eerste ijsje om te kijken welke nieuwe soorten we nog aanbieden."
